Recenzja filmu: „Tommaso”, reż. Abel Ferrara

Jako dramat „Tommaso” irytuje, wydaje się przydługi i nudnawy.

Można podziwiać Abla Ferrarę za to, że zdobył się na tak intymne, quasi-autobiograficzne wyznanie na temat swoich uzależnień i problemów rodzinnych. Jednak ton i forma tej spowiedzi, przypominające raczej szkicownik niż zwartą dramaturgicznie opowieść, wprawiają w konfuzję. Niemal 70-letniemu nowojorczykowi (w filmie gra go Willem Dafoe) bardzo zależało na stworzeniu wrażenia pełnej otwartości. Przyznaje się na ekranie do ciężkich grzechów popełnianych w kryzysie wieku męskiego – sięgania po crack i heroinę, molestowania aktorek, zaburzeń psychicznych, patologicznej zazdrości. 

Tommaso, reż. Abel Ferrara, prod. Włochy, USA, Wielka Brytania, Grecja, 115 min