Recenzja filmu: „Cóż za piękny dzień”, reż. Marielle Heller

Opowieść o potrzebie bliskości i uczciwości wobec samego siebie ma w przepełnionych fałszem czasach szczególną wartość.

Fred Rogers chciał być kimś więcej niż telewizyjną osobowością. Chciał być sąsiadem i przyjacielem widzów, zwłaszcza młodych. Jego nadawany przez ponad 30 lat program „Mister Rogers’ Neighborhood” pomagał dzieciom oswajać się z trudnymi sytuacjami. Rogers animował kolorowe pacynki, nie unikając poważnych rozmów na temat rozwodów, rywalizacji, śmierci. I choć sam zmarł w 2003 r., jego dziedzictwo jest wciąż obecne w świadomości Amerykanów (znakomity dokument poświęcił mu Morgan Neville, bez Rogersa nie byłoby też Pana Picklesa, bohatera serialu „Kidding”). 

Cóż za piękny dzień, reż. Marielle Heller, prod. USA, 109 min