Reggaeton to latynoski uliczny hip-hop z elementami reggae. Filozofia tej muzyki zakłada m.in. radykalną krytykę męskiej przemocy seksualnej i afirmację feminizmu. W każdym razie to buntownicze nastawienie, skierowane przeciwko władzy samców alfa, wydaje się ucieleśniać tytułowa bohaterka nowego filmu Pablo Larraína („Jackie”, „El Club”). Ema jest tancerką, mistrzynią reggaetonu. Oprócz ufarbowanych na blond włosów i kolczyka w nosie ma wielkie smutne oczy oraz mnóstwo uzasadnionych pretensji do swego partnera (Gael García Bernal) – choreografa ciężką ręką prowadzącego zespół złożony z młodych dziewczyn. Głównie o to, że jest bezpłodny, co skłoniło parę do adopcji, a później do porzucenia dziecka, gdyż uśmierciło w zamrażalniku kota i o mały włos nie spaliło własnej ciotki. Złość oraz wyrzuty sumienia bohaterki reżyser zgrabnie wyraża poetyckimi metaforami tańca oraz palenia przez nią miotaczem ognia sygnalizacji świetlnej, samochodów i innych obiektów przestrzeni publicznej.
Ema, reż. Pablo Larraín, prod. Chile, 107 min