Kassari osadziła akcję swojego poetyckiego filmu w najbiedniejszym, północno-wschodnim regionie Maroka, zwanym Oriental. W maleńkiej, wypalonej słońcem osadzie pozbawionej elektryczności i wody dokonuje się uroczysta ceremonia zaślubin młodej pary. O świcie następnego dnia świeżo poślubiony małżonek wyrusza do miasta śladem innych mężczyzn w poszukiwaniu pracy, aby nigdy stamtąd nie powrócić.
Przedmiotem zainteresowania reżyserki są stany emocjonalne kilku pokoleń samotnych kobiet skazanych na tęsknotę, tłumienie namiętności i upokarzające życie ograniczone surowymi zasadami koranicznego prawa. Historia krąży wokół liczącego sobie ponad tysiąc lat arabskiego zwyczaju tłumaczenia konsekwencji niewierności żon mitem „usypiania dziecka”. Chodzi o zapisaną w kodeksie rodzinnym możliwość wydłużenia trwania ciąży nawet do kilku lat po to, by w sytuacjach niejednoznacznych dać szansę zdradzonym mężom uznania nie swojego dziecka.
W pięknie filmowanym dramacie psychologicznym Kassari, oprócz cenionej we Francji Rashidy Brakni, główne role grają naturszczycy, co dodatkowo wzmacnia wiarygodność obrazu.