Po 12 latach od daty premiery najsłynniejszy film Quentina Tarantino„Pulp Fiction” znów pojawia się na ekranach. W przeciwieństwie dozremasterowanego i wydłużonego o ponad pół godziny klasycznego „CzasuApokalipsy” – także wprowadzonego ostatnio do kin – nie jest towydarzenie, tylko zwykła powtórka z rozrywki.
Dźwięk, obraz, montaż pozostały niezmienione. Dla tych, co „Pulp Fiction” nie widzieli (nie wierzę, że tacy widzowie gdzieś są), będzie to okazja do zapoznania się z kultowym dziełem ponowoczesnego kina, które wywróciło do góry dnem konwencję gangsterskiego thrillera. Dla reszty najciekawsze zapewne okaże się pytanie, jak bardzo nagrodzony Złotą Palmą w Cannes film jest nadal aktualny, zwłaszcza pod wpływem niezliczonej liczby naśladowców Tarantino. Śpieszę donieść, że „Pulp Fiction” zachowało, o dziwo, świeżość bezczelnego utworu grającego na nosie przyzwyczajeniom koneserów. Artystyczny zamysł reżysera, aby raz na zawsze wyrzucić z ekranu prawdziwe życie i zastąpić żywych ludzi marionetkami rodem z literatury brukowej, sprawdza się wybornie nawet teraz.
Punktem wyjścia „Pulp Fiction” są jak wiadomo trzy zazębiające się ze sobą nowele. Pierwsza opisuje perypetie gangstera, który ratuje z narkotycznego ciągu niezbyt wierną żonę szefa mafii. Bohaterem drugiej jest nieuczciwy bokser, który sprzedaje mecz mafii, ale potem łamie umowę i wpada w poważne tarapaty. W trzeciej – dwóch mało rozgarniętych kilerów zabija przypadkowo zakładnika i stara się usunąć jego ciało. Pomysłowa, rozbijająca linearny ciąg narracji konstrukcja burzy chronologię i wprowadza wrażenie chaotycznej dowolności.
Jednak największą atrakcją postmodernistycznego pastiszu są wariackie, surrealistyczne dialogi, które weszły do codziennego języka i z lubością są przypominane przez fanów Tarantino, jak choćby ten o wyższości amerykańskiego „Big Maca” nad francuskim. Dodatkową przyjemność sprawia wyłapywanie oczywistych (ale nie dla wszystkich) skojarzeń z kinem klasy B i dobrą filmową tradycją (od Douglasa Sirka po Howarda Hawksa). Gatunkowe żarciki zaskakują i może nie aż tak jak za pierwszym razem, ale jednak wciąż śmieszą. A scena tańca Travolty i Thurman wygląda zawsze imponująco. Słowem, niezła zabawa ułożona z prostactwa, głupoty, trywialności, wulgaryzmów i komiksowej krwi podniesiona do rangi sztuki.
Ocena: 5/6