Recenzja filmu: „Lato ’85”, reż. François Ozon

François Ozon czuje się jak ryba w wodzie w konwencji mieszającej elementy humorystyczne z poważnymi.

Przyjemna niespodzianka dla wielbicieli twórczości jednego z najpłodniejszych francuskich reżyserów. I powrót do jego dawnych filmów, którymi poszerzał granice mainstreamowego kina, przyglądając się różnym aspektom gejowskiego uwodzenia. Już sam tytuł „Lato ’85” zwiastuje nostalgiczne spojrzenie na minioną epokę, i tak jest w istocie. W wakacyjnej atmosferze nadmorskiego kurortu, gdzie czas mija na łapaniu słońca i zabawach w dyskotece przy nieśmiertelnym „Sailing” Roda Stewarta i przebojach The Cure, rozgrywa się dramat 16-letniego licealisty (Félix Lefebvre) rozpamiętującego gorycz pierwszej miłości.

Lato ‘85 (Été 85), reż. François Ozon, prod. Francja, Belgia, 100 min