Powstał on jednak wcześniej niż „Królowa”, bo w 2005 r., i niestety daleko mu do jej wybitności. Frears pokazał w sentymentalnej komedii retro międzywojenne dzieje londyńskiego teatrzyku Windmill, zamienionego w rewię z nagimi tancerkami, co zapoczątkowało powstanie słynnej z rozpusty dzielnicy Soho. Ekscentryczne, naruszające pruderyjne zasady wiktoriańskiej obyczajowości decyzje właścicielki wodewilu (Judi Dench) oraz wynajętego przez nią reżysera (Bob Hoskins) wyglądają na ekranie jak niewinna zabawa w podchody z cenzurą.
Dziewczyny szybko przełamują wstyd i z dumą prezentują podnieconej (męskiej oczywiście) widowni swoje wdzięki. Rośnie w nich też poczucie misji. Frywolne przedstawienia, w których biorą udział, podnoszą morale i ratują zdrowie psychiczne młodych chłopaków, którzy z ulgą idą umierać na wojnę, przekonawszy się wreszcie, jak wygląda kobiece ciało. Film ma lekko ironiczny charakter, wszelako gdy dochodzi do wyjawienia głębszych przyczyn organizowania owych gołych przedstawień, pojawia się ton jak najbardziej serio. Ma to zapewne obrazować początki nowoczesnego, drapieżnego show-biznesu i prawdziwy koniec ery niewinności. Ale jakoś niespecjalnie jest czego żałować.