Recenzja filmu: „Najmro. Kocha, kradnie, szanuje”, reż. Mateusz Rakowicz

Trudno się dziwić, że ktoś, kto tak jak Zdzisław Najmrodzki grał na nosie milicji i władzom (kilkadziesiąt razy uciekając z więzień i aresztów), stał się ludowym bohaterem schyłkowego PRL-u.

Trudno się dziwić, że ktoś, kto tak jak Zdzisław Najmrodzki grał na nosie milicji i władzom (kilkadziesiąt razy uciekając z więzień i aresztów), stał się ludowym bohaterem schyłkowego PRL-u. Film „Najmro” sięga po legendę „króla złodziei”, choć na szczęście nie ma biograficznych ambicji. Scenariusz bierze z życiorysu bohatera to, co niezbędne – serię włamań do pewexów, kradzieży polonezów i rzecz jasna brawurowe ucieczki – by na tej podstawie zbudować pomysłową i bardzo atrakcyjną komedię.

Najmro. Kocha, kradnie, szanuje, reż. Mateusz Rakowicz, prod. Polska, 96 min