Miej własną politykę.

Pierwszy miesiąc prenumeraty tylko 11,90 zł!

Subskrybuj
Film

Rosario Tijeras

Mieszanka kiczu, telenoweli i nieskładnej narracji.

Tytułowa Rosario Tijeras (Flora Martinez), której perypetie śledzimy w serii retrospekcji, jest piękną, seksowną dziewczyną, zatrudnioną jako prostytutka w luksusowej dyskotece w Medellin. W dzieciństwie została zgwałcona na oczach matki, która nawet nie chciała stanąć w jej obronie. Uciekła z domu, opiekował się nią brat, płatny morderca na usługach kartelowych bossów, po którym przejęła profesję.

Skrzywdzona i wypalona emocjonalnie, żyje tylko po to, by się zemścić. (Czyni to według modliszkowatego rytuału w stylu Tarantino). Najpierw uwodzi swoje ofiary, a po erotycznym pocałunku z zimną krwią do nich strzela. W desperackim zachowaniu i koszmarnym życiorysie bohaterki jest zapewne sporo prawdy o tragedii kolumbijskich kobiet, opuszczonych, a następnie wykorzystywanych przez rodziny oraz mafię.

Niestety, pod względem realizacyjnym „Rosario Tijeras” stanowi pomieszanie tandety, kiczu, romantycznej telenoweli i nieskładnej narracji, co publiczności z naszego kręgu kulturowego uniemożliwia identyfikację z tematem. Co gorsza, niektóre brutalne sceny, mające budzić dreszcz przerażenia i współczucie, wywołują śmiech, bo reżyser Emilio Maille z uporem maniaka ogrywa w nich urodę aktorki.

  
 

Reklama

Czytaj także

Społeczeństwo

AIDS: czy to nadal wstydliwa choroba i wyrok? „Wciąż się boimy, że ktoś krzywo spojrzy”

Często nie wiemy, że jesteśmy zakażeni. Wciąż się boimy, „że ktoś krzywo spojrzy”, a wiedza, że test można zrobić szybko i anonimowo, nie jest powszechna – mówi Bartosz Żurawiecki, autor reportażu „Ojczyzna moralnie czysta. Początki HIV w Polsce”, w Światowym Dniu AIDS.

Mateusz Witczak
01.12.2023
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną