Siegfried Lenz w swej książce skorzystał z formy niezwykle popularnej w II połowie wieku XVI, zwanej powieścią łotrzykowską bądź pikarejską. Sięgali po nią m.in. – odświeżając przy tym nieco zapomniany gatunek – Truman Capote (w znakomitej „Tortilla Flat”), Jaroslav Hašek („Dobry wojak Szwejk”), Saul Bellow (w swoim arcydziele „Przypadki Augie’ego Marcha”) czy wreszcie rodak Lenza Tomasz Mann („Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla”). „Występy gościnne” nie są tej miary dziełem, co przywołane uprzednio książki, ale zdecydowanie warto po nie sięgnąć, szczególnie wakacyjną porą. Choć nie jest to typowa literatura rozrywkowa, miejsca w plecaku zajmuje niewiele i dwa wypady na plaże wystarczą, aby ukończyć lekturę.
Łotrzykiem w „Występach gościnnych” jest Hannes, kolega z celi głównego bohatera, Klemensa. Hannes trafił do więzienia za wyłudzanie pieniędzy od kierowców, których zatrzymywał, udając policjanta. Niestety, któregoś razu trafił na funkcjonariusza w cywilu. Życiorys głównego bohatera jest nieco mniej intrygujący – to naukowiec, autor kanonicznej rozprawy o czołowych przedstawicielach okresu „burzy i naporu”. Przez lata uwodził studentki, stawiając im w zamian za seks wysokie stopnie na egzaminach. Hannes i Klemens wydają się wyjątkowo niedobraną parą, ale gdy nadarza się okazja, uciekają z więzienia. Porywają autobus, którym przyjechał do Isenbüttel objazdowy teatr. Wraz z towarzyszami niedoli ruszają – w niezbyt długą, jak się okazuje – podróż. Trafiają do niewielkiego miasteczka, w którym odbywają się doroczne obchody Święta Goździków. Tu zostają wzięci za artystów i tak rozpoczyna się ich błyskotliwa prowincjonalna kariera, która może skończyć się tylko w jeden sposób – powrotem do Isenbüttel.