Kopernik usunął człowieka z centrum Wszechświata, Darwin uzmysłowił mu, że jest przypadkowym produktem ewolucji, a psychologia głębi, że kierują nim siły podświadomości. Nauka zdetronizowała i odczarowała człowieka. Tym samym – przekonuje Michael Schmidt-Salomon, niemiecki filozof i działacz ateistyczny – zdetronizowała i odczarowała także Boga. Wartości i sensu życia trzeba szukać tu na ziemi, a nie w zaświatach. Humanizm ewolucyjny próbuje na nowo pogodzić człowieka z nauką. Przekonać go, że w odartym z celowości Wszechświecie ma przywilej czerpania sensu życia właśnie z niego samego. Jest spójnym projektem etycznym, który sięga do tradycji oświecenia i idei praw człowieka, wspartym osiągnięciami współczesnej nauki. Przy czym – co Schmidt-Salomon bardzo dobitnie podkreśla – nie chodzi o to, by wartości moralnych szukać w naturze. To, co naturalne w świecie przyrody, jak choćby dzieciobójstwo czy gwałt, nie znaczy etyczne. Nauka o naturze człowieka jest rodzajem korekty; wskazuje, jakich potrzeb nie wolno ignorować, by jednostka mogła realizować subiektywną wizję dobrego życia.
Książka Schmidta-Salomona jest siłą rzeczy także polemiką z religijną wizją świata. Złudzenie, że wiara nie koliduje z nauką, jest możliwe wyłącznie dlatego, że dziś w Europie dominuje religijność w wersji light. Większość właściwie nie zastanawia się, w co powinna wierzyć. W Niemczech „Humanizm ewolucyjny” wywołał ożywioną dyskusję właśnie w środowisku liberalnych chrześcijan. Jeden z dyskutantów zarzucił autorowi, że posługuje się zbyt dosłowną interpretacją Biblii. To równie naiwne, jak po lekturze „Jasia i Małgosi” alarmować urząd do spraw dzieci i młodzieży – przekonywał, nie dostrzegając, że tym samym własnoręcznie ustawił Pismo Święte na jednej półce z bajkami braci Grimm.