Recenzja książki: Robert Ziębiński, „Wspaniałe życie”

W rozlewającym się ostatnimi czasy coraz szerzej nurcie prozy alkoholowej Ziębiński znalazł miejsce osobne, unikając w opisie znojnego procesu trzeźwienia nadmiernego patosu.

W jednej z książek Jerzy Pilch pisał, że nie ma czegoś takiego jak filozofia picia, jest jedynie technika picia. Parafrazując to stwierdzenie, można zauważyć, że nie ma filozofii trzeźwienia, jest jedynie jego praktyka. Czasami bardzo specyficzna, jak w przypadku głównego bohatera, a zarazem narratora powieści Roberta Ziębińskiego. Właściwie pierwszą część „Wspaniałego życia” (zatytułowaną „Bad trip”), która ukazuje upadek bohatera i składa się z ciągu alkoholowo-narkotykowo-seksualnych anegdotek, można pominąć milczeniem. To, co najciekawsze w książce Ziębińskiego, znajduje się w drugiej, obszernej części. Po tym jak bohater sięgnął dna, stracił pracę, kobietę i omal się nie zapił na śmierć, postanawia walczyć z chorobą alkoholową. Część druga przedstawia zmagania o wytrzeźwienie i stanowi przede wszystkim zapis nudy i pustki.

Robert Ziębiński, Wspaniałe życie, W.A.B., Warszawa 2016, s. 342

Książka do kupienia w sklepie internetowym Polityki.