Rok 2005 upływa pod znakiem rocznic związanych z Tadeuszem Kantorem. Obchodziliśmy już 90 rocznicę urodzin artysty, przed nami przypadająca 8 grudnia piętnasta rocznica jego śmierci. W tym roku mija także ćwierćwiecze od pierwszego pokazu „Wielopola, Wielopola” i dwadzieścia lat od premiery „Niech sczezną artyści”. Przede wszystkim jednak – trzydzieści lat od przedstawienia, które zapoczątkowało „seans dramatyczny” Kantora: okrzykniętej przez krytykę „Dziadami XX wieku” i „najwybitniejszym spektaklem świata” – „Umarłej klasy”.
Tuż przed jej premierą słynne usadzone w ławkach Kantorowskie manekiny dzieci/umarłych sfotografował aktor teatru Kantora Cricot 2, dziś rysownik, malarz, fotograf i twórca instalacji Andrzej Wełmiński. Wykonane wtedy zdjęcia zestawione z fotografiami zrobionymi tym samym „uczniom” już jako obiektom muzealnym trzydzieści lat później i przetykane dziecięcymi wyliczankami złożyły się na niepowtarzalne wydawnictwo „trumpf, trumpf... Lalki, manekiny i przedmioty ze spektaklu »Umarła klasa« Tadeusza Kantora”.
Jest jeszcze jedną próbą – tych nigdy za wiele – udokumentowania najważniejszego zdaniem wielu spektaklu w dziejach polskiego teatru. Zarazem w skrócie przedstawia – piórem autora wstępu Lecha Stangreta, również aktora teatru Cricot 2, jednocześnie historyka sztuki – drogę artystyczną twórcy teatru śmierci.
Andrzej Wełmiński, trumpf, trumpf... Lalki, manekiny i przedmioty ze spektaklu „Umarła klasa” Tadeusza Kantora, wstęp Lech Stangret, Wyd. Green Publishers i Akademia Wyobraźni, Warszawa 2005
