Recenzja książki: Julia Hartwig, „Spojrzenie”

Nieba zrównują się w tych wierszach z przyziemnościami, a tekst poetycki nie jest tutaj żadną ze stron, to raczej sam znak równości. Zdecydowany, choć wahliwy. Jak język uwagi.

W języku angielskim widzieć znaczy wiedzieć. „I see” to zarówno „widzę”, jak i „rozumiem”. Nowa książka poetycka Julii Hartwig „Spojrzenie” składa się z zapisów takiego właśnie widzenia – poznającego, które nie zatrzymuje się na powierzchni rzeczy. „Nie jest zadaniem sztuki przewodnictwo/ale spojrzenie które ukazuje świat/w obrazie godnym litości/to znów w kształcie budzącym pożądanie” – to zwięzłe artystyczne credo z wiersza „Duch dobry i duch mu przeciwny” znajduje odbicie w pozostałych tekstach.

Julia Hartwig, Spojrzenie, Wydawnictwo a5, Kraków 2016, s. 44