Media publiczne
Ustawa o radiofonii i telewizji, ustanawiająca media publiczne w miejsce dawnego Radiokomitetu nadała im nie tylko nową formułę spółek Skarbu Państwa, ale także nową strukturę organizacyjną. Zamiast jednej „państwowej jednostki organizacyjnej”, powstały odrębne, samodzielne instytucje. Telewizja Polska SA z oddziałami terenowymi, których pierwotnie było 12, a po kolejnych nowelizacjach ustawy liczba ta wzrosła do 16 – wedle zasady oddział regionalny w każdym województwie – utworzona została w celu nadawania dwóch programów ogólnopolskich i programów regionalnych, a po kilku latach do jej ustawowych zadań dodano także satelitarny program TV Polonia. Regionalne rozgłośnie radiowe, inaczej niż ośrodki telewizyjne, uzyskały pełną samodzielność. Publiczna radiofonia działa więc w formie 18 odrębnych spółek. Polskie Radio SA, zwane często „dużym radiem”, nadaje 4 programy ogólnokrajowe i program dla zagranicy. 17 spółek zlokalizowanych w miastach wojewódzkich (a także w Koszalinie, gdzie radio stanowi „pamiątkę” po okresie, kiedy miasto pełniło funkcje stolicy województwa) nadaje odrębne programy regionalne.
Przeprowadzenie procesu przekształceń, a także powołanie władz nowych spółek stanowiło najważniejszy bodaj obowiązek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w pierwszym okresie jej działalności. Zgodnie z ustawową procedurą KRRiT wybiera członków rad nadzorczych (z wyjątkiem jednego w każdej radzie, powoływanego przez ministra Skarbu), a dopiero rady nadzorcze, wedle zasad Kodeksu spółek handlowych, powołują zarząd. W 1993 roku, gdy media publiczne w formie jednoosobowych spółek Skarbu Państwa dopiero rozpoczynały działalność, obowiązkiem Krajowej Rady było jednoczesne powołanie wszystkich władz: i rad nadzorczych i zarządów, a także rad programowych.