Łukasz Orbitowski ma ścisły harmonogram pracy, ale sama praca nie daje mu większej przyjemności, podobnie jak sen i jedzenie. Mariusz Szczygieł odwrotnie, jemu praca dostarcza takich doznań jak właśnie jedzenie oraz seks. Jan Koza zamówione rysunki oddaje w ostatniej chwili, ale i tak czuje się, jakby wygrał w totolotka – bo robi to, co lubi, i daje się z tego przeżyć. Podobnie jak Aleksandra Waliszewska, która maluje, bo potrzebuje, a nie po to, żeby zarobić. Przed snem ogląda zaś filmy i seriale, najchętniej horrory – żeby wprawić się w nastrój. Takich zwierzeń Agata Napiórska zebrała w swojej książce aż 64. Twórcy różnych dziedzin opowiadają jej o swoim warsztacie, rytmie pracy, chwilach twórczej niemocy i przypływów natchnienia. Ale jest z tą książką kilka kłopotów.
Po pierwsze, jej okładka, choć estetyczna i miła dla oka, to zanadto przypomina wydaną chwilę temu „Sztukę powieści”, też zbiór wywiadów, ale poprowadzonych naprawdę zajmująco, bardzo wszechstronnych i wnikliwych. Po drugie, kulisy pracy twórców zebranych od Sasa do Lasa byłyby pewnie ciekawsze, gdyby spajał je jakiś klucz. Tu jedyną intencją jest obnażenie tych kulis. Kilkadziesiąt rozmów o tym, jakie kto ma biurko, da się czytać tylko w ratach. Aż by się chciało, żeby autorka pociągnęła swoich bohaterów za język, a wcześniej mocno okroiła ich liczbę. Po trzecie wreszcie – pretensjonalny tytuł, który zdradza mimochodem, że grono przedstawionych nam tu twórców próbuje się przerabiać na celebrytów. Literacko zaś książka Napiórskiej to tylko i aż ciekawostka.
Agata Napiórska, Jak oni pracują, W.A.B., Warszawa 2017, s. 320