Wiele wątków w historii niezwykłego w kulturze nowoczesnej zjawiska, jakim jest dom artysty, bierze swój początek z Anglii. Należy zaznaczyć jednak, że wszystkie przykłady tych nowych tendencji wiążą się z siedzibami pisarzy, czy też dilletanti, kolekcjonerów i miłośników sztuki, którzy po amatorsku zajmowali się architekturą, sztuką ogrodową, pisarstwem. Nie spotykamy tu natomiast przedstawicieli sztuk plastycznych. Już w pierwszej połowie XVIII w. pojawiły się nad Tamizą realizacje „domu literackiego”, tzn. architektury kształtowanej jako artystyczny koncept pisarzy. Zjawisko to odgrywa ważną rolę w dziejach gruntownej przemiany kultury, jaka dokonywała się na Wyspach Brytyjskich w okresie oświecenia. Dom, pałac, zamek przestawały być wówczas obrazem świata, odbiciem i symbolem porządku kosmicznego; były odtąd obrazem „mojego” świata, odbiciem prywatnej wizji kultury. Porządek ten miał wyprzeć m.in. historyczno-artystyczne odniesienia epoki humanizmu.
W XVIII w. sekularyzacja domu prowadziła jak wiadomo m.in. do odejścia od walorów reprezentacyjnych na korzyść funkcjonalności, wygody; wiodła jednak równocześnie do obdarzania domu treściami subiektywnymi jego mieszkańców (w czym coraz większy miał być udział kolekcji). Dom jako siedlisko prywatności i miejsce realizacji marzeń staje się często autorskim dziełem właściciela. Od XVIII w. mamy do czynienia z nowoczesnym zjawiskiem tworzenia osobistego dzieła i coraz częściej proces ten dokonuje się z pominięciem norm domu obowiązujących w epoce. Za pomocą kształtowania architektonicznego lub dekoratorskiego, niekiedy tylko dzięki kolekcji, można było wykreować własne miejsce na Ziemi. Jeden z najwybitniejszych brytyjskich zbieraczy starożytności (także średniowiecznych) w XVIII w.