Cybermiłość i cyberseks stały się niezwykle atrakcyjne dzięki ich interaktywnemu wymiarowi. W tej książce przeanalizuję ich naturę. W tej części zaś częściowo je scharakteryzuję, wybierając najistotniejsze cechy.
Cybermiłość to związek uczuciowy zasadzający się głównie na komunikowaniu się za pomocą komputera. Chociaż partner jest fizycznie oddalony i do pewnego stopnia anonimowy, pod jednym, istotnym względem ten rodzaj związku jest podobny do romansu poza siecią: miłości doświadcza się tak samo intensywnie.
W szerszym ujęciu cyberseks odnosi się do wszelkiego typu czynności związanych z seksem, odbywających się w cyberprzestrzeni. Oglądanie materiałów o charakterze seksualnym w Internecie również stanowi jego rodzaj. Z uwagi na to, iż książka ta poświęcona jest związkom osobistym, tego typu cyberseks interesuje mnie w mniejszym stopniu i będę używał tego terminu w znaczeniu węższym, odnosząc go do interakcji społecznej pomiędzy minimum dwiema osobami, które wymieniają przekaz cyfrowy w czasie rzeczywistym w celu osiągnięcia podniecenia seksualnego. Ludzie wysyłają sobie nawzajem prowokacyjne lub erotyczne wiadomości, by doprowadzić drugą osobę do orgazmu, masturbując się w czasie rzeczywistym. Wiadomości przesyłane są zazwyczaj przez prywatne kanały komunikacji, takie jak poczta elektroniczna albo komunikator, ale mogą być też zamieszczane w ogólnie dostępnym czacie – a wtedy można je postrzegać jako publiczne akty seksualne. Wiadomości te mogą występować w różnych formach – obrazu, dźwięku albo tekstu; w książce najczęściej odwołuję się do cyberseksu opierającego się na tekście. Osoby uprawiające cyberseks (czy, jak się go slangowo określa, cybering) opisują sobie swój wygląd, werbalizują seksualne akcje i reakcje i wyobrażają sobie, że wirtualne zdarzenia dzieją się naprawdę.