Blues, duchy i zemsta

Recenzja książki: Hari Kunzru, „Białe łzyy”

27 lutego 2018

Ameryka, po której podróżuje bohater, jest bardzo realistyczna, rozpadająca się, brudna.

Kunzru jest w Polsce mniej znany, niż na to zasługuje. Brytyjski pisarz, który zadebiutował „Impresjonistą”, w 2003 r. był wymieniany razem z Zadie Smith jako jeden z najciekawszych młodych autorów. Potem ukazała się m.in. „Transmisja” i kilka innych książek nietłumaczonych na polski. Najnowsze „Białe łzy” to jest powieść, która idzie śladem amerykańskiego bluesa, ale w zaskakujący sposób, bo to historia tyleż o muzyce, co o duchach i przede wszystkim – o podziałach klasowych i rasowych. Kunzru żongluje stylami, miesza satyrę z grozą, wplata teksty bluesowe, i to wszystko bardzo dobrze oddaje przekład.

Hari Kunzru, Białe łzy, przeł. Krzysztof Cieślik, W.A.B., Warszawa 2018, s. 320

Książka do kupienia w sklepie internetowym Polityki.

Polityka 9.2018 (3150) z dnia 27.02.2018; Afisz. Premiery; s. 72

Oryginalny tytuł tekstu: "Blues, duchy i zemsta"

Justyna Sobolewska

Krytyczka literacka, pisarka i dziennikarka związana z tygodnikiem „Polityka”. Autorka zbioru esejów „Książka o czytaniu” (2012, 2016), wyboru opowiadań Kornela Filipowicza „Moja kochana, dumna prowincja” (2017) i biografii Kornela Filipowicza „Miron, Ilia, Kornel. Opowieść biograficzna o Kornelu Filipowiczu” (2020) nominowanej do Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz”. Współautorka książki „Stówka. Przeczytaj to jeszcze raz” napisanej razem z Anną Dziewit-Meller (2021) i autorka biografii „Jadwiga. Opowieść o Stańczakowej” (2024). W 2025 ukazała się jej „Książka o (nie)czytaniu”. Laureatka PIK-owego Lauru przyznawanego przez Polską Izbę Książki za popularyzację czytelnictwa i Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida za „Jadwigę. Opowieść o Stańczakowej”. Przewodniczy kapitule Nagrody Literackiej m.st. Warszawy.