Sztuka zjadania

Recenzja książki: Agnieszka Wolny-Hamkało, „Moja córka komunistka”

27 lutego 2018

Ta książka to zbiór scenek, które chcą być atrakcyjne, i to jest wbrew istocie powieści, która potrafi przecież pokazać życie niekoniecznie jako pasmo fajerwerków i ekscesów.

Po niezbyt udanych „41 utonięciach” Agnieszka Wolny-Hamkało, poetka i autorka m.in. bardzo dobrych szkiców „Inicjał z offu”, napisała kolejną wrocławską powieść. Znowu rzecz dotyczy środowiska artystycznego, ale historia sięga lat 80. Mamy więc historię dorastania Anny, pierwsze doświadczenia erotyczne, portret rodziny – ojciec, reżyser telewizyjny, zabierał córkę na gale i pokazy mody. Anna z grzecznej dziewczynki stała się eksperymentującą nastolatką. A w dorosłym życiu obracała się w środowisku artystycznym i naukowo zajmowała się antropologią jedzenia – ludzie według niej wydzielali zapachy, a relacje międzyludzkie miały coś wspólnego z kanibalizmem.

Agnieszka Wolny-Hamkało, Moja córka komunistka, W.A.B., Warszawa 2018, s. 296

Książka do kupienia w sklepie internetowym Polityki.

Polityka 9.2018 (3150) z dnia 27.02.2018; Afisz. Premiery; s. 72

Oryginalny tytuł tekstu: "Sztuka zjadania"

Justyna Sobolewska

Krytyczka literacka, pisarka i dziennikarka związana z tygodnikiem „Polityka”. Autorka zbioru esejów „Książka o czytaniu” (2012, 2016), wyboru opowiadań Kornela Filipowicza „Moja kochana, dumna prowincja” (2017) i biografii Kornela Filipowicza „Miron, Ilia, Kornel. Opowieść biograficzna o Kornelu Filipowiczu” (2020) nominowanej do Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz”. Współautorka książki „Stówka. Przeczytaj to jeszcze raz” napisanej razem z Anną Dziewit-Meller (2021) i autorka biografii „Jadwiga. Opowieść o Stańczakowej” (2024). W 2025 ukazała się jej „Książka o (nie)czytaniu”. Laureatka PIK-owego Lauru przyznawanego przez Polską Izbę Książki za popularyzację czytelnictwa i Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida za „Jadwigę. Opowieść o Stańczakowej”. Przewodniczy kapitule Nagrody Literackiej m.st. Warszawy.