Życie scenariusze pisze
Recenzja książki: K. Bonda, I. Brejdygant, W. Chmielarz, M. Guzowska, M. Kuźmińska, M. Kuźmiński, K. Puzyńska, „Opowiem ci o zbrodni”
Zbrodni często mniej wysublimowanych niż te, które wymyślają na potrzeby swoich fikcji. Pisarze odświeżają sprawy, o których było niegdyś w Polsce głośno: prostytutki, która zabiła dla pieniędzy (pisze Wojciech Chmielarz), albo rodziny zamordowanej po pasterce na oczach mieszkańców niewielkiego Zrębina w świętokrzyskim (Małgorzata i Michał Kuźmińscy). Skala bestialstwa i rytuał milczenia dość jednak licznych świadków w tym ostatnim przypadku porażają najbardziej. Autorzy przepisują akta na opowiadania, kładąc akcenty na wybrane elementy, czasem na ofiary, czasem katów. Czuć więc w tych tekstach indywidualny styl literacki i to mimo starań, by zachować chłodne spojrzenie i kronikarską precyzję. Szczególnie udanie wychodzi to Chmielarzowi czy Kuźmińskim, wyłuskującym istotę przestępstw bez ocen, za to z próbą ustalenia, dlaczego sprawy potoczyły się tak tragicznie. Inaczej niż w książkach sprawiedliwości często nie staje się zadość. Zło jest powszechne, „złowrogo proste. I ludzkie”. Zbiór opowiadań posłużył za scenariusz programu. A najgorsze scenariusze pisze, jak widać, samo życie.
Katarzyna Bonda, Igor Brejdygant, Wojciech Chmielarz, Marta Guzowska, Małgorzata Kuźmińska, Michał Kuźmiński, Katarzyna Puzyńska, Opowiem ci o zbrodni, Kompania Mediowa, Warszawa 2018, s. 280