Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Książki

Fragment książki "Lekkomyślny umysł"

 
[1] E. Young-Bruehl, Hannah Arendt: For Love of the World, Yale University Press, New Haven 1984.

[2] E. Ettinger, Hannah Arendt, Martin Heidegger, przeł. E. Wolicka, Znak, Kraków 1998.

[3] H. Arendt, M. Heidegger, Briefe 1925 bis 1975 und andere Zeugnisse, red. U. Ludz, Klostermann, Frankfurt am Main 1998.

[4] W ciągu minionych piętnastu lat opublikowano tomy korespondencji zarówno Arendt, jak i Heideggera z Jaspersem. Listy Arendt i Jaspersa ukazały się po niemiecku w 1985 roku i zostały przetłumaczone jako Hannah Arendt – Karl Jaspers Correspondence, 1926–1969, przeł. R. i R. Kimber, red. L. Kohler i H. Saner, Harcourt Brace & Co, Orlando FL 1992. Korespondencja Heideggera z Jaspersem ukazała się w tomie M. Heidegger/K. Jaspers, Briefwechsel, 1920–1963, red. W. Biemel i H. Saner, Klostermann, Frankfurt am Main 1990, lecz z niewyjaśnionych powodów nie została przełożona na angielski. Por. wyd. pol., M. Heidegger/K. Jaspers, Korespondencja 1920–1963, przeł. C. Wodziński, M. Łukasiewicz, J.M. Spychała, Wydawnictwo Rolewski, Toruń 2000 (przyp. red.).

[5] M. Heidegger, Bycie i czas, przeł. B. Baran, 2. wyd., PWN, Warszawa 2005 (przyp. red.).

[6] Rękopis ten ukazał się w niemieckim tomie wydanym przez Hansa Sanera, K. Jaspers, Notizen zu Martin Heidegger, red. H. Saner, 2. wyd., Piper, München 1989.

[7] H. Arendt, Osiemdziesięcioletni Heidegger, przeł. H. Krzeczkowski, „Znak” 1974, nr 6 (240), s. 692–693 (przyp. red.).

[8] Ibidem, s. 695 (przyp. red.).

[9] Ibidem, s. 696 (przyp. red.).

[10] Wykłady z zimowego semestru roku akademickiego 1924/1925 zostały opublikowane po niemiecku w 1992 roku, a ostatnio ukazały się po angielsku. Por. M. Heidegger, Plato’s Sophist, przeł. R. Rojcewicz i A. Schuwer, Indiana University Press, Bloomigton 1997.

[11] cri du coeur (franc.) – krzyk serca (przyp. red.).

[12] coup de force (franc.) – akt przemocy (przyp. red.).

[13] H. Arendt, Love and Saint Augustine, red. J.V. Scott i J.C. Stark, University of Chicago Press, Chicago 1996; H. Arendt, Rahel Varnhagen, przeł. R. i C. Winston, red. Liliane Weissberg, Johns Hopkins University Press, Baltimore MD 1997.

[14] M. Heidegger, Kant a problem metafizyki, przeł. B. Baran, PWN, Warszawa 1989 (przyp. red.).

[15] K. Jaspers, Autobiografia filozoficzna, przeł. S. Tyrowicz, Wydawnictwo Comer, Toruń 1993, s. 94, 96. Ten krótki tom Jaspers napisał w 1953 roku, lecz tuż przed opublikowaniem usunął rozdział o Heideggerze, z którego zaczerpnięty został niniejszy cytat. Rozdział ten został dodany w drugim wydaniu.

[16] M. Heidegger/K. Jaspers, Korespondencja 1920–1963, op. cit., s. 131 (przyp. red.).

[17] Wśród wielu użytecznych prac na ten temat znajdują się: V. Fariasa, Heidegger i narodowy socjalizm, przeł. P. Lisicki i R. Marszałek, Fundacja Aletheia, Warszawa 1997; H. Ott, Marin Heidegger: w drodze ku biografii, przeł. J. Sidorek, Volumen, Warszawa 1997; Martin Heidegger and National Socialism, red. G. Neske i E. Kettering, The Heidegger Controversy: A Critical Reader, red. R. Wolin, MIT Press, Cambridge MA 1993. Zob. również T. Sheehan, Heidegger and the Nazis, „The New York Review of Books”, June 16, 1988

[18] Heidegger nie odrzucał otwarcie żydowskich studentów, ale poczynając od 1934 roku odmawiał kierowania ich rozprawami, odsyłał ich natomiast do katolickiego kolegi.

[19] K. Jaspers, Autobiografia filozoficzna, op. cit., s. 98 (przyp. red.).

[20] Ibidem, s. 99 (przyp. red.).

[21] Por. M. Heidegger, Samoutwierdzenie się niemieckiego uniwersytetu. Mowa wygłoszona podczas uroczystego objęcia rektoratu na uniwersytecie we Fryburgu Badeńskim 27.03.1933 r., przeł. J. Garewicz, „Aletheia” 1990, nr 1 (4), Heidegger dzisiaj, s. 365–369 (przyp. red.).

[22] M. Heidegger/K. Jaspers, Korespondencja 1920–1963, op. cit., s. 138 (przyp. red.).

[23] M. Heidegger, Tylko Bóg mógłby nas uratować. (Wywiad udzielony przez Martina Heideggera tygodnikowi „Der Spigel” 23 września 1966 r.), przeł. M. Łukasiewicz, „Teksty” 1977, nr 3 (33), s. 142–161; przedruk: „Aletheia” 1990, nr 1 (4), Heidegger dzisiaj, s. 381–393 (przyp. red.).

[24] Dziesięć lat temu wypłynął list polecający z 1929 roku, w którym Heidegger stwierdził, że Niemcy potrzebują więcej uczonych zakorzenionych w ich „glebie” i narzekał na „zażydzenie” życia intelektualnego. Był to list popierający pechowego Eduarda Baumgartena, przeciwko któremu Heidegger później się zwrócił. Zob. U. Sieg, Die Verjudung des deutschen Geistes, „Die Zeit”, Dezember 22, 1989, s. 50.

[25] Por. list Karla Jaspersa do Friedricha Oehlkersa z 22 grudnia 1945 r., [w:] M. Heidegger/K. Jaspers, Korespondencja 1920–1963, op. cit., s. 250–254 (przyp. red.).

[26] Luftmensch (niem.) – człowiek z głową w chmurach (przyp. red.).

[27] Por. pol. przekład fragm. K. Jaspers, Impresje hermeneutyczne (a propos Heideggera), op. cit. (przyp. red.).

[28] M. Heidegger/K. Jaspers, Korespondencja 1920–1963, op. cit., s. 152– –154 (przyp. red.).

[29] Ibidem, s. 178 (przyp. red.).

[30] Ibidem, s. 190–191 (przyp. red.).

[31] H. Arendt, Czym jest filozofia Existenz?, przeł. A. Wyka, „Literatura na Świecie” 1985, nr 6 (167), s. 68–99 (przyp. red.).

[32] Ibidem, s. 98 (przyp. red.).

[33] Tak się złożyło, że dekret został podpisany przez poprzednika Heideggera i uchylony przez rząd za kadencji Heideggera. Zob. H. Ott, Martin Heidegger: w drodze ku biografii, op. cit., s. 140–141.

[34] H. Arendt, Korzenie totalitaryzmu, przeł. M. Szawiel, D. Grinberg, Niezależna Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1993 (przyp. red.).

[35] H. Arendt, Kondycja ludzka, przeł. A. Łagodzka, Fundacja Aletheia, Warszawa 2000 (przyp. red.).

[36] E. Ettinger, Hannah Arendt, Martin Heidegger, op. cit., s. 141 (przyp. red.).

[37] vita activa (łac.) – życie czynne (przyp. red.).

[38] vita contemplativa (łac.) – życie kontemplacyjne (przyp. red.).

[39] Ibidem, s. 20 (przyp. red.).

[40] déformation professionnelle (franc.) – skrzywienie zawodowe (przyp. red.).

[41] Life of the Mind jest ostatnim dziełem H. Arendt zaplanowanym na trzy tomy, z których autorka zdążyła ukończyć dwa. Ukazały się one w polskim przekładzie: tom 1. jako: H. Arendt, Myślenie, przeł. H. Buczyńska-Garewicz, Czytelnik, Warszawa 2002, tom 2. jako: H. Arendt, Wola, przeł. R. Piłat, Czytelnik, Warszawa 2002 (przyp. red.). 

  

Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną