Wielkie obrazy literackie XX wieku wyszły spod pióra Franza Kafki: Komiwojażer Gregor Samsa, który pewnego dnia budzi się jako robak. Syn, który sam sobie wymierza karę naznaczoną przez ojca. Młody Karl, który błąka się po Ameryce tak samo jak stary lekarz wiejski po nieszczęsnym stuleciu. Józef K., którego aresztują, chociaż nic złego nie zrobił. Geometra, który chciałby uzyskać prawo osiedlenia się na stałe. Aparat w kolonii karnej i obsługujący go oficer. Rotpeter, który Panom z Akademii opowiada o swojej małpiej przeszłości. Myśliwy Grakchus i jego daremny zgon, mysz Józefina i jej daremny kunszt.
Autor tych obrazów nie był światowcem. W jego życiu nie ma ciągłych zmian, tak znamiennych dla biografii wielu pisarzy XX wieku. Nie ma dalekich podróży, kształcących przeżyć, znaczących spotkań z kolegami; nawet spośród współczesnych mu znakomitości austriackich znał Kafka zaledwie kilka. Bez wątpienia znał ich prace (był namiętnym, choć niesystematycznym czytelnikiem), od bezpośredniego udziału w dyskusjach literackich jednak się uchylał. Co najwyżej był ich małomównym i powściągliwym słuchaczem, rękopisy posyłał do czasopism i wydawnictw na ogół tylko wtedy, gdy go o nie proszono, a kontakty towarzyskie ograniczył do grona paru przyjaciół. Prowadził życie prowincjonalne – „lokalne”, jak Stifter czy Yeats.
Franz Kafka urodził się 3 lipca 1883 roku w Pradze, rodzinne miasto opuszczał rzadko, tam też, na Cmentarzu Strasznickim, został po krótkim, czterdziestojednoletnim życiu pochowany. Czternaście lat pracował jako prawnik w praskim Zakładzie Ubezpieczeń Robotników od Wypadków przy Pracy na Królestwo Czech, ale to o swojej pisaninie , uprawianej wieczorami albo po nocach, mówił: jest tym, czego wyłącznie pragnę.