„Nie były to moje dzieła, nie zawierały mojej historii, mógłbym w nieskończoność na próżno szukać w nich swojego odbicia” – pisze James Baldwin o dziełach Szekspira, Bacha, Rembrandta, o katedrze w Chartes i Empire State Building. – „Byłem intruzem – to nie było moje dziedzictwo. A jednocześnie nie dysponowałem żadnym innym dziedzictwem, na które mógłbym się powołać”. W klasycznym już zbiorze esejów, po raz pierwszy w całości wydanych w Polsce, Baldwin zabiera głos jako pisarz, działacz społeczny, syn swego ojca i „tego kraju”. Przede wszystkim jednak pisze w imieniu czarnego Amerykanina. I robi to miejscami zabawnie, jak wtedy, gdy przywołuje obecne w amerykańskiej kulturze erotyczne fantazje o życiu seksualnym czarnych i pyta o to, co one mówią o wyobrażeniu białych na temat seksu jako takiego.
James Baldwin, Zapiski syna tego kraju, Wydawnictwo Karakter, Kraków 2019, s. 224