Calvino jest w Polsce wznawiany i kochany. Ale jego eseistyka pozostaje mało znana. Wyszły po polsku „Wykłady amerykańskie”, które – jak pisze Anna Wasilewska – uważa się za jego „testament literacki”, a teraz dostajemy „Po co czytać klasyków?”, czyli zbiór tekstów uchodzących za jego „autobiografię intelektualną”. Tyle że jest ona bardzo dyskretna, bo Calvino w ogóle niechętnie pisał o sobie. Teksty, które tu dostajemy, pochodzą z lat 70. i 80. Już na początku w punktach przedstawia swoją definicję klasyki, jak wiadomo miał wielkie zamiłowanie do systemów i modeli. Klasyka to są te książki, które czyta się ponownie: „Każda ponowiona lektura klasyka jest równie odkrywcza jak jego pierwsza lektura”.
Italo Calvino, Po co czytać klasyków?, przeł. Anna Wasilewska, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020, s. 336