Mity Szymanowskiego

Recenzja książki: Danuta Gwizdalanka, „Uwodziciel. Rzecz o Karolu Szymanowskim”

6 kwietnia 2021

Wybitny kompozytor, pan z klasą, urodziwy i elegancki, wywodzący się z Kresów kosmopolita i patriota zarazem, dyrektor Konserwatorium Warszawskiego i idol muzycznej młodzieży.

Wybitny kompozytor, pan z klasą, urodziwy i elegancki, wywodzący się z Kresów kosmopolita i patriota zarazem, dyrektor Konserwatorium Warszawskiego i idol muzycznej młodzieży. Taki wizerunek sam tworzył, a utrwaliła go PRL, pruderyjnie pomijając wątek jego homoseksualizmu (dziś przypominany). Ale jeśli, jak to zrobiła Danuta Gwizdalanka, poczyta się wnikliwie jego listy, jak również wspomnienia i dokumenty z epoki, obraz się rozpada. Już pierwsze zdania książki („Otoczony troskliwą opieką i niezbyt skutecznym nadzorem matki, ciotek i wujów Karol Szymanowski ponad 20 lat dojrzewał w kręgu rodziny. Czas spędzał w towarzystwie rodzeństwa i licznych kuzynów, żywiących wobec niego niekłamany podziw.

Danuta Gwizdalanka, Uwodziciel. Rzecz o Karolu Szymanowskim, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Warszawa 2021, s. 851

Polityka 15.2021 (3307) z dnia 06.04.2021; Afisz. Premiery; s. 72

Oryginalny tytuł tekstu: "Mity Szymanowskiego"

Karol Szymanowski

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.