Wybór felietonów Fran Lebowitz, zawierający głównie teksty zamieszczone oryginalnie w czasopismach „Interview” Andy’ego Warhola i „Mademoiselle”, ukazuje się niemal pół wieku od ich powstania. Owszem, krytyk „New York Timesa” pisał pod koniec lat 70.: „W przyszłości wszyscy będą słyszeć o Fran Lebowitz”, ale chyba nie miał na myśli aż tak odległej przyszłości. Dodatkowy ładunek ironii tkwi w tym, że polskie wydanie felietonów Lebowitz jest pokłosiem popularności prezentowanego w Netflixie dokumentu Martina Scorsesego „Udawaj, że to miasto”. Gdzie ironia? Choćby w tym, że Lebowitz nie przepada za wytworami przemysłu filmowego. W typowy dla siebie zgryźliwy sposób skomentowałaby to, że globalną rozpoznawalność zyskała dzięki statusowi serialowej gwiazdy. Ci, którzy pamiętają Fran z Netflixa, nie zawiodą się, czytając jej felietony, w których ładunek zjadliwej satyry jest dwukrotnie większy. Jej teksty są bezkompromisowe w obalaniu wszelkich świętości.
Fran Lebowitz, Nie w humorze, przeł. Łukasz Witczak, Znak Literanova, Kraków 2021, s. 352