Tekstylia bis w najprostszej linii są kontynuacją książki Tekstylia. O „rocznikach siedemdziesiątych” wydanej przez „Ha!art” we wrześniu 2002 roku w Krakowie opracowanej przez Igora Stokfiszewskiego, Michała Witkowskiego i redaktora niniejszego tomu (nieprzypadkowo także Wilhelm Sasnal zaprojektował okładkę korespondującą z pierwszymi Tekstyliami). Publikacja sprzed czterech lat, składająca się z antologii, słownika i wyboru tekstów krytycznych, była jedną z najszerzej dyskutowanych pozycji o nowej literaturze (poświęcono jej kilkadziesiąt recenzji, esejów, a na sesjach naukowych wygłoszonych zostało kilka osobnych referatów o tomie). Gdyby z perspektywy czasu chcieć wskazać najważniejszą rolę, jaką odegrały Tekstylia kilka lat temu, to był nią z pewnością współudział w kreowaniu medialnego zainteresowania młodą polską literaturą (zwłaszcza prozą), które trwa nieprzerwanie od 2002 roku. Antologia Tekstylia ukazała się równolegle ze spektakularnym debiutem Doroty Masłowskiej i stała się poniekąd lekturą dodatkową, uzupełniającą – dla zainteresowanych rozwijającym się wówczas zjawiskiem. Wydaje się, że ta 700-stronicowa cegła formatu B5 traktowana była jako przewodnik po nazwiskach, wydarzeniach i nurtach młodej literatury (w książce zamieszczono wiele utworów premierowych, a także tekstów niedostępnych, opublikowanych w niszowych wydawnictwach wraz z ich omówieniami).
Można zaryzykować tezę, że w krytycznych rozpoznaniach (zwłaszcza tych najbardziej merytorycznych) dotyczących książki ustalił się wstępny kanon najważniejszych nazwisk pisarzy urodzonych w latach 70. i 80. Bezsprzecznie Tekstylia zatem naświetliły zjawisko młodej polskiej literatury, stając się jednym z jej elementów, i wpłynęły na powstanie dyskusji o jej kondycji.