Współczesna saga trzech pokoleń mongolskich kobiet opowiedziana przez 23-letnią… Czeszkę? Trudno w to uwierzyć, ale tak: Petra Hulova, absolwentka mongolistyki i znawczyni tamtejszej kultury, jeszcze na studiach napisała powieść „Czas czerwonych gór”, która następnie stała się wydarzeniem literackim w Czechach i została przetłumaczona na najważniejsze języki.
Życie w Mongolii, świętej ziemi nomadów, jest surowe, okrutne, ale i dziwnie piękne. Relacje międzyludzkie – pełne miłości i nienawiści o równie wielkiej sile. Pomimo wręcz idealnej mieszanki generującej kicz, Hulovej udała się rzecz niebywała: historię ludzi, którzy kilka zimowych miesięcy spędzają w jurcie na piecu i są szczęśliwi (jeśli uda im się nie zamarznąć), czytamy z zapartym tchem.
W tej mroźnej, a w porze letniej – pustynnej atmosferze rozgrywają się losy trzech pokoleń kobiet: sióstr, matki i niezwykłej babki. Świat ten jest duszny i zmysłowy, a jego narratorką - jedna z sióstr, która patrzy na świat z mieszanką zaciekawienia i przerażenia. Choć akcja dzieje się współcześnie, tradycyjna mongolska wieś jest zacofana i prymitywna, archaiczna, jakby czas zatrzymał się tutaj w miejscu. Wiejski tryb życia jest skontrastowany z potężnym Miastem.
Mityczną postacią jest babcia i zarazem szamanka Dolgorma, obdarzona wielką mocą.
Hulova opisuje świat bezkresnych stepów ze znawstwem, jednak ilość egzotycznych określeń sprzętów, elementów stroju i rytuałów chwilami niepotrzebnie odwraca uwagę czytelnika od treści zasadniczych. A są nimi dzieje pewnej rodziny naznaczonej innością. Nie wszystkie siostry pochodzą z prawego łoża. Narratorka wspomina z dzieciństwa przygodę swojej matki z chińskim nieznajomym. A dla Mongołów Chińczycy są właśnie „innymi”, wytykanymi palcami.