Po znakomitej „Trylogii kopenhaskiej” i „Ulicach dzieciństwa” dostajemy zbiór opowiadań Tove Ditlevsen, duńskiej pisarki, którą świat dopiero odkrywa, chociaż ona sama nie żyje od 1976 r. „Moja żona nie tańczy” prezentuje opowiadania Ditlevsen z lat 1944–63. Są one tak intensywne, że po każdym ma się ochotę zatrzymać na dłużej, a przecież nic nadzwyczajnego się nie dzieje, dostajemy po prostu obraz relacji między kochankami, małżonkami, rodzicami i dziećmi. Ale każde z nich dotyka czegoś istotnego: władzy mężczyzny nad kobietą, matki nad dzieckiem, chęci posiadania drugiego człowieka, niewypowiedzianej samotności czy poczucia obcości. Ditlevsen odsłania też manipulację i gry międzyludzkie – w jaki sposób można wykorzystywać słabość.
Tove Ditlevsen, Moja żona nie tańczy, przeł. Iwona Zimnicka, Czarne, Wołowiec 2022, s. 248