Recenzja książki: Feliks Falk, „Gmach. Opowieści prawdopodobne i prawdziwe”

Nie przypominam sobie artysty w wieku 82 lat dokonującego tak radykalnej zmiany stylu, podejmującego wyjątkowe ryzyko ze wszelkimi tego konsekwencjami. I z tak interesującym skutkiem.

Tytuł „Opowieści nieprawdopodobne i nieprawdziwe” być może lepiej by oddawał koncept tej książki. Feliks Falk, jako reżyser i dramaturg rzadko sięgający po silną metaforę, częściej za to obracający się w kręgu moralnego niepokoju i twardego realizmu, idzie tu tropem niejasnych intuicji, surrealistycznych snów, mglistych niedopowiedzeń, tworząc dzieło dalekie od jednoznaczności. Szczególnie śmiało sobie poczyna z przestrzenią, podlegającą w jego prozie niepokojącym metamorfozom. Staje się ona bezosobowym molochem, w starciu z którym jednostka nie ma szans. Zbiór kilkunastu opowieści „prawdopodobnych i prawdziwych” to podróż w krainę nadrealizmu, której patronuje mroczny duch Kafki i gogolowskiej ironii.

Feliks Falk, Gmach. Opowieści prawdopodobne i prawdziwe, Wyd. Lira, Warszawa 2023 r., s. 300