Recenzja książki: Ewa Przydryga, „Równonoc”

Dobro i zło wiecznie mocujące się ze sobą. Jak na porządny thriller przystało.

Justyna naprawdę jest Florą, Florką. A raczej była. Nie posługuje się prawdziwym imieniem, bo przywodzi na myśl najgorsze wspomnienie z dzieciństwa: utratę ukochanej starszej siostry, jej cierpliwej opiekunki i opoki. Zmaga się też odtąd z paraliżującym lękiem wysokości, w sensie dosłownym i metaforycznym. Boi się, że zapadnie się w sobie. Po latach próbuje przepracować swoje traumy w towarzystwie podobnych osób. Kulminacją terapii jest wyprawa do ośrodka w gęstym lesie. Jednak tu w tajemniczych okolicznościach dochodzi do nieszczęścia, które będzie zbierać żniwo w przyszłości.

Ewa Przydryga, Równonoc, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2024, s. 352