Nakładem gdańskiego wydawnictwa słowo/obraz terytoria ukazała się barwna i przystępnie napisana opowieść o Pedro Almodóvarze człowieku pochodzącym ze społecznych nizin La Manchy, który - ucząc się na własnych błędach podczas kręcenia filmów krótkometrażowych w czasie wolnym od pracy w państwowej firmie telefonicznej - wyrósł na ikonę Hiszpanii, stając się jednocześnie jednym z najbardziej znaczących twórców światowego kina. Ewa Mazierska skomponowała swą książkę wokół wątków i problemów charakterystycznych dla reżyserskiej twórczości Almodóvara, zaczynając od usytuowania jego kina w kontekście politycznym, społecznym i kulturowym, by następnie przejść do omawiania kwestii ideologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem sposobu obrazowania ludzkiej seksualności. O strukturze książki nie decyduje zatem chronologia, lecz własności stanowiące o specyfice twórczości Almodóvara, a sama autorka odżegnuje się od nazywania jej monografią.
Mazierska wyprowadza opowieść o Almodóvarze od zasygnalizowania głębokiego kryzysu hiszpańskiego kina, wyrosłego z rozczarowania wartościami propagowanymi przez frankizm, co zaowocowało wyłonieniem się pod koniec lat siedemdziesiątych nieformalnej formacji kulturowej Movida, z którą identyfikowany jest reżyser. Rozpatrując kwestię zapożyczeń, pokrewieństw i inspiracji, autorka zwraca uwagę na świadome i zaplanowane odwoływanie się do konkretnych filmów i twórców, począwszy od Andy'ego Warhola i Johna Watersa (osadzenie akcji w środowiskach subkultury, komiksowy sposób montażu), Alfreda Hitchcocka (voyeuryzm, subiektywny punkt widzenia) do Jeana-Luca Godarda (multinarracyjność i niechlujstwo realizacyjne) czy Michaela Powella i Emerica Pressburgera (temat bliskości śmierci i pożądania).