Muzyka

Rządy klawiszy

Recenzja płyty: Jack White, "Blunderbuss"

materiały prasowe
Z nudy, bluesa i Jarmuscha ulepił Jack White swoją pierwszą płytę solową.

Po klasycznych albumach z The White Stripes, bardzo udanych z The Raconteurs i nieco rozczarowujących z Dead Weather miał nagrywać w towarzystwie RZA – producenta hiphopowego i kompana z filmów Jima Jarmuscha – ale ten nie mógł się zjawić. White miał już w studiu pozostałych muzyków i instrumenty, więc dla zabicia czasu, jak to muzyczny pracoholik, nagrał parę utworów. Stopniowo powstała z tego cała płyta, mocno osadzona w twórczości The White Stripes i w rhythm’n’bluesie, brzmiąca bardzo tradycyjnie – jak przystało na upodobania White’a i jego działające od kilku lat studio w Nashville. Jeśli szukać czegoś charakterystycznego dla „Blunderbuss”, będą to z pewnością partie klawiszowe – kluczowe melodie grane są tu na elektrycznych i klasycznych pianinach oraz organach. Czyżby Jack White znudził się trochę brzmieniem gitary? W każdym razie dla jego publiczności to jeszcze nie pora na znużenie.

Jack White, Blunderbuss, Third Man

Polityka 17-18.2012 (2856) z dnia 25.04.2012; Afisz. Premiery; s. 121
Oryginalny tytuł tekstu: "Rządy klawiszy"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Społeczeństwo

Wyjątkowo długie wolne po Nowym Roku. Rodzice oburzeni. Dla szkół to konieczność

Jeśli ktoś się oburza, że w szkołach tak często są przerwy w nauce, niech zatrudni się w oświacie. Już po paru miesiącach będzie się zarzekał, że rzuci tę robotę, jeśli nie dostanie dnia wolnego ekstra.

Dariusz Chętkowski
04.12.2024
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną