Recenzja płyty: Los Angeles Philharmonic, „Lutosławski, The Symphonies”

Część została zarejestrowana wcześniej: II Symfonia w 1994 r., III Symfonia w 1985 r., a ostatnia – w 1993 r. Wybitny fiński dyrygent stał wówczas na czele orkiestry filharmonicznej Los Angeles; dziś, prowadząc londyńską Philharmonię (z którą niedawno odwiedził Warszawę), pozostaje dyrygentem gościnnym swojej dawnej orkiestry i w ramach tych kontaktów, aby dopełnić cyklu, nagrał w grudniu zeszłego roku I Symfonię oraz króciutką Fanfarę dla Los Angeles. Cztery symfonie (na dwóch płytach) są jak cztery skrajnie różne światy: pierwsza utrzymana jest jeszcze w technice neoklasycznej, druga, awangardowa i chłodna, to poligon nowych technik wypracowywanych przez kompozytora; trzecia to porywające arcydzieło ukazujące w pełni walory języka muzycznego Lutosławskiego; czwarta zaś – to muzyka refleksyjna, jesienna.

Muzycy znakomicie oddają nastroje; europejskie ucho może zaskoczyć bardzo jasne – zwłaszcza w smyczkach, ale i dętych – brzmienie orkiestry. Dzięki niemu I Symfonia wydaje się o wiele lżejsza niż w polskich wykonaniach, a II Symfonia traci nieco ze swego chłodu. Komplet z pewnością wejdzie do kanonu nagrań tej muzyki, zwłaszcza że jest to Lutosławski prawie z pierwszej ręki: dyrygent znał osobiście kompozytora i uważa go za osobę, która miała największy wpływ na jego drogę artystyczną.

Los Angeles Philharmonic, Lutosławski, The Symphonies, Sony Classical