Zacznijmy mocno, jak sama Janelle Monáe: jej debiutancki album uznaliśmy trzy lata temu w POLITYCE za zagraniczną płytę roku. Błysnęła w dziedzinie soulu i funku talentem na miarę Steviego Wondera i olbrzymimi ambicjami, przedstawiając nie tyle płytę, ile całą muzyczną historię o podróżach w czasie kobiety-cyborga z feministyczną rewolucją w tle. „The Electric Lady” z wizerunkiem Janelle jako androida (powielonego tu na wzór okładki „Electric Ladyland” Hendrixa) to kontynuacja tamtej opowieści. Ale muzycznie w dużej mierze jej zaprzeczenie – próżno szukać tu innowacji, to bogata w melodie płyta eksponująca te bardziej staroświeckie zalety czarnej muzyki. Olbrzymi (19 utworów) i różnorodny materiał może się początkowo wydać rozczarowujący, dopóki nie wyłuskamy z niego ulubionych momentów, subtelności, często ginących w aranżacjach 27-letniej Monáe, która – to może przypadłość wieku – ma skłonności do przesady. Ważne, że nie gościnny udział Prince’a, Erykah Badu czy Solange czynią tę płytę interesującą, tylko sama autorka. Już nie w tak spektakularny sposób, ale wciąż zostawia w tyle konkurencję.
Janelle Monáe, The Electric Lady, BadBoy/Wondaland