Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Muzyka

Kobiecość

Recenzja płyty: Renata Przemyk, „Rzeźba dnia”

materiały prasowe
Wszystko dopina się tu wspaniale, nawet kolejność piosenek ma swoją logikę.

Całe dwa lata zabrało przygotowanie tej płyty, a czas, jaki minął od poprzedniego autorskiego albumu Renaty Przemyk („Odjazd”), to aż pięć lat. Fani mogli poczuć się lekko zniecierpliwieni, chociaż chyba wielu z nich wie, że akurat ta artystka pracuje swoim tempem. W pierwszych wypowiedziach po nagraniu „Rzeźby dnia” Przemyk nie kryła satysfakcji, mówiąc, że nic by w tej płycie nie zmieniła. I rzeczywiście, wszystko dopina się tu wspaniale, nawet kolejność piosenek ma swoją logikę. Muzycznie album wydaje się pewną niespodzianką, nie tylko z powodu stylistycznej różnorodności (są nawet ślady orientalne w „Czasie M” i reggae’owy rytm w „Nic to jest”), ale także zróżnicowanej ekspresji wokalnej. Renata śpiewa tu i swoim dobrze znanym pełnym głosem, i półszeptem, a niekiedy prawie mruczy, co koresponduje z przesłaniem tekstów odkrywających kobiecość w jej różnych rejestrach. Na przykład tęsknotę za idealnym zespoleniem w związku („Dwojedno”), dochodzenie do samoświadomości („Raczej”) czy nawiązanie do mitu Pigmaliona (tytułowa „Rzeźba dnia”). Warto tej płyty posłuchać wiele razy.

 

Renata Przemyk, Rzeźba dnia, Universal

Polityka 41.2014 (2979) z dnia 07.10.2014; Afisz. Premiery; s. 79
Oryginalny tytuł tekstu: "Kobiecość"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną