Z takiej perspektywy lata 90. brzmią odlegle niczym złota era rock’n’rolla. Marilyn Manson, prywatnie Brian Warner, straszył wtedy stylizacjami i szokował drapieżną konwencją muzyczną. Z tej ostatniej zostało jeszcze trochę siarki – i dziś jego zniekształcone partie wokalne mogą u niektórych wywołać dreszczyk. Trudno jednak ukryć, że niczym tytułowy „The Pale Emperor” („Blady cesarz”) gwiazdor trochę wypłowiał w tej wersji, gdy próbuje niemal sauté podbić świat kolejnymi piosenkami. Czy warto więc w ogóle zawracać sobie nim głowę? Owszem. Najgorętsi zwolennicy mogą ten zestaw uznać za powrót do formy po serii bardzo słabych albumów. Odnajdą tu z pewnością klimat starszych nagrań Mansona. Mniej zainteresowani zauważą wprawdzie, że ducha czasów to nie oddaje, ale mogą też odnotować fakt, że po latach styl z pogranicza zjawisk opisywanych jako „new metal” i „industrialny rock” obrósł w dość zachowawcze mainstreamowe rzemiosło.
Marilyn Manson, The Pale Emperor, Cooking Vinyl