Recenzja książki: Wojciech Dudzik, „W poszukiwaniu stylu. Teatr Narodowy w latach 1924–1939”

Dzieło Wojciecha Dudzika jest jednym z trzech napisanych specjalnie z okazji jubileuszu Teatru Narodowego.

Wybieram tę pozycję ze świetnego siedmiotomowego zbioru dzieł opisujących historię Teatru Narodowego (seria ukazuje się na 19 listopada, gdy przypada 250. rocznica pierwszej premiery na scenie nazwanej później narodową) z kilku powodów. Po pierwsze, dzieło Wojciecha Dudzika jest jednym z trzech napisanych specjalnie z okazji jubileuszu, pozostałe – w tym tak monumentalne i już klasyczne, jak „Bogusławski” Zbigniewa Raszewskiego czy „Wielki i smutny teatr warszawski 1868–1886” Józefa Szczublewskiego – to wznowienia opatrzone świeżymi komentarzami. Po drugie, Dudzik z werwą i bez sentymentów opisuje mitologizowany dziś okres II RP. Po trzecie zaś, w książce modelowo wręcz historia najstarszego instytucjonalnego teatru w Polsce i jednej z najstarszych polskich instytucji w ogóle wpisuje się w historię kraju.

Wojciech Dudzik, W poszukiwaniu stylu. Teatr Narodowy w latach 1924–1939, Teatr Narodowy, Warszawa 2015, s. 250