Muzyka

Roztopione piosenki

Recenzja płyty: Róisín Murphy, „Take Her Up to Monto”

PIAS / materiały prasowe
Trudno na płycie znaleźć melodyjny refren, ale wcale nie łatwiej się tu natknąć na naprawdę oryginalny pomysł brzmieniowy, napięcie czy emocje.

Irlandzka wokalistka Róisín Murphy publiczność podbijała od nowa już co najmniej dwukrotnie. Najpierw pod koniec lat 90. z grupą Moloko, fantastycznego piosenkowego ramienia ówczesnej sceny klubowej (z osławionym jako taneczny remiks przebojem „Sing It Back”). Później mozolnie odbudowywała tę popularność solo, repertuar równie nowoczesny i oparty na elektronicznych brzmieniach śpiewając z jeszcze większą niż kiedyś lekkością, charakterystyczną dla dawnych gwiazd swingu. Zeszłoroczna płyta „Hairless Toys” była największym solowym sukcesem Murphy w kategoriach rynkowych, a przy okazji wyrafinowaną płytą. Nowa, „Take Her Up to Monto”, idzie dalej, ale bardziej już w kierunku udziwnień. Piosenki roztapiają się tu w zmierzające donikąd amorficzne kompozycje (poza nawiązującym do soulu i bossa novy „Lip Service”). Trudno w nich znaleźć melodyjny refren, ale wcale nie łatwiej się tu natknąć na naprawdę oryginalny pomysł brzmieniowy, napięcie czy emocje. Jeśli to trzecia próba, to skierowana jest do najbardziej wytrwałych miłośników talentu Murphy.

Róisín Murphy, Take Her Up to Monto, PIAS

Polityka 31.2016 (3070) z dnia 26.07.2016; Afisz. Premiery; s. 73
Oryginalny tytuł tekstu: "Roztopione piosenki"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Rynek

Afera upadłościowa, czyli syndyk złodziejem. Z pomocą sędziego okradał upadające firmy

Powstała patologia: syndycy zawyżają koszty własnego działania, wystawiają horrendalne faktury za niestworzone rzeczy, sędziowie to akceptują, a żaden państwowy urzędnik się tym nie interesuje. To kradzież pieniędzy, które należą się przede wszystkim wierzycielom.

Violetta Krasnowska
12.06.2025
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną