Recenzja płyty: Janelle Monáe, „The Age of Pleasure”

Struktura 32-minutowego wydawnictwa jest gęsta.

W otwierającym program tej krótkiej, lekkiej i letniej płyty utworze „Float” Janelle Monáe zasadniczo definiuje esencję jej strony rytmicznej: „Nie kroczę, nie chodzę, nie tańczę, po prostu płynę”. Towarzystwo Seuna Kutiego (syn słynnego Feli) i zespołu Egypt 80 sugeruje rytmiczne poszukiwania poza amerykańskim R&B i hip-hopem. I rzeczywiście – dużo tu akcentów afrykańskich, afrobrazylijskich, a przede wszystkim karaibskich, z przewagą dancehallu i reggae. Struktura 32-minutowego wydawnictwa jest gęsta – temat przechodzi w temat, zmienia się lista gości: od weteranki Grace Jones po wschodzącą gwiazdę Amaarae.

Janelle Monáe, The Age of Pleasure, Wondaland