Recenzja płyty: PJ Harvey, „I Inside the Old Year Dying”

Fani mogą się zrazu dać oszukać, ale ostatecznie ten bardzo mocny program przekona nawet niedowiarków.

Na ostatnich dwóch płytach Polly Jean Harvey dominowała perspektywa czułej obserwatorki świata zewnętrznego – zaangażowane teksty były reakcją na tożsamościowy kryzys Wielkiej Brytanii (wybitna „Let England Shake”, album roku 2011 POLITYKI) albo reporterską opowieścią o problemach innych części świata („The Hope Six Demolition Project”). Pierwszy postpandemiczny – i w ogóle pierwszy od ponad siedmiu lat, kiedy to autorka zajmowała się głównie muzyką ilustracyjną – album brytyjskiej artystki to już raczej podróż wewnętrzna. Jak zwykle melancholijna, ale mniej drapieżna, bardzo też poetycka, oszczędna i finezyjna, błyszcząca w detalach.

PJ Harvey, I Inside the Old Year Dying, Partisan