Ten wybitny węgierski kompozytor, pianista i improwizator mieszka już w Polsce od 1969 r. – dłużej niż w rodzinnym Budapeszcie. Jest jednak człowiekiem skromnym, pochłoniętym pasją pedagogiczną, znają więc jego twórczość głównie jego studenci w warszawskiej Akademii Muzycznej, bywalcy Warszawskich Jesieni i chyba nikt więcej. Nader niesłusznie.
Można się o tym przekonać słuchając jego pierwszej monograficznej płyty (która mu się od dawna należała), zawierającej utwory na dwa fortepiany, z udziałem samego kompozytora i świetnej młodej pianistki Iwony Mironiuk. Fortepian jest żywiołem Esztényi’ego, czerpiącego pełnymi garściami z pianistyki najwybitniejszych twórców swojej ojczyzny – Liszta i Bartóka. Z Liszta bierze wirtuozerię i repetowane dźwięki, naśladujące cymbały – narodowy instrument węgierski; z Bartóka – harmonię i fakturę, a jednak jest to muzyka całkowicie swoista, piękny, tajemniczy i melancholijny ogród dźwięków.
Szabolcs Esztényi, Iwona Mironiuk, The Garden’s Gate, DUX 2007