„Muzyka to dziedzina szamańska, a ty służysz ludziom, będąc równocześnie niepodległym” – mówił Raphael Rogiński w rozmowie z POLITYKĄ. Ale nawet szamańska otoczka nie oddaje w pełni jego niezwykłego stylu, opartego na intuicji i świetnej technice. Urodził się w 1977 r. w Niemczech w rodzinie emigrantów z Polski, ale wrócił do kraju rodziców i dał się poznać jako jeden z najbardziej oryginalnych gitarzystów pokolenia, a przy tym muzyk (i muzykolog) poruszający się na styku różnych kultur i tradycji. Jest kluczową postacią sceny nowej muzyki żydowskiej. Do tej tradycji odnosił się wielokrotnie: jako założyciel tria Shofar (z Maciem Morettim i Mikołajem Trzaską) oraz lider formacji Cukunft i Alte Zachen. Z tegorocznym paszportowym konkurentem Wacławem Zimplem nagrywał współczesne wariacje na temat muzyki Żydów z Jemenu.
Ale jest i drugi ważny nurt powracający w działaniach Rogińskiego: łączenie amerykańskiego bluesa i tradycji afrykańskiej. W zespole Wovoka grał muzykę najbliższą rocka. Na płycie „Raphael Rogiński plays John Coltrane and Langston Hughes African Mystic Music” zaprezentował swoje gitarowe reinterpretacje utworów Coltrane’a. Za obie był nominowany do Paszportu POLITYKI przed rokiem. Teraz przyszedł czas na kolejną nominację – za wydane w ciągu jednego roku dwa albumy (znów!) w różnej stylistyce. Z jednej strony – imponującą bluesową płytę „Woman Blue” grupy Shy Albatross, którą Rogiński założył z wokalistką Natalią Przybysz oraz z wybitnymi perkusistami: Hubertem Zemlerem i Miłoszem Pękalą.
Drugi wydany w 2016 r. album to „Zaświeć Niesiącku and other Kurpian Songs” duetu Żywizna.