Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Teatr

Zwisająca głowa łabędzia

Recenzja spektaklu: "Skiz", reż. Maria Spiss

materiały prasowe
Tyniec podryguje i pląsa, jakby występował w kolejnym odcinku „Tańca z gwiazdami”.

Gabriela Zapolska była nie tylko doświadczoną życiowo mądrą kobietą, ale także świetnie potrafiła swoją wiedzę ubierać w słowa. Jej „Skiz”, sztuka, która prapremierę miała w 1908 r., w sposób lekki i dowcipny przekazuje dość gorzkie prawdy o związkach damsko-męskich. Wyreżyserowana w Teatrze Ateneum w Warszawie przez Marię Spiss straciła cały urok, nie zyskawszy nic w zamian (nie licząc monstrualnych rozmiarów szyi i głowy łabędzia zawisającej w pewnym momencie nad sceną – zjawiska tak nieoczekiwanego i absurdalnego, że aż pięknego).

Reżyserka postanowiła pokazać spotkanie dwóch par małżeńskich – starzejących się Lulu i Tola (Halina Łabonarska i Krzysztof Tyniec) i młodziutkich Muszki i Witusia (Anna Gorajska i Wojciech Brzeziński) – jako jedną z odsłon odwiecznie toczącej się gry doświadczenia z młodością, zblazowania z naiwnością, przyzwyczajenia ze świeżością. Stąd scenograficzne i kostiumowe odwołania do rokoko, do sztuk de Beaumarchais’go czy „Niebezpiecznych związków” de Laclosa. Ale w spektaklu Spiss deklaracje sobie, a rzeczywistość sobie: o finezji, dowcipie czy gorzkiej mądrości można zapomnieć.

Tyniec podryguje i pląsa, jakby występował w kolejnym odcinku „Tańca z gwiazdami”. Łabonarska pokazuje cały wachlarz melodramatycznych spazmów, z rzucaniem się na ścianę włącznie. Gorajska nagle obudzone namiętności gra ściskając nogi i jęcząc, zaś Brzeziński zamaszystym krokiem przemierza scenę, a raz nawet wnosi dwa wiadra wody, którą wlewa do fontanny... Całość trwa tylko godzinę, ale jest to jedna z najdłuższych godzin w historii nowożytnego teatru.

 

Polityka 6.2010 (2742) z dnia 06.02.2010; Kultura; s. 43
Oryginalny tytuł tekstu: "Zwisająca głowa łabędzia"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną