Cyrulik z teatru cieni

Recenzja spektaklu: "Cyrulik sewilski", reż. Natalia Babińska

21 stycznia 2014

Śpiewacy w widowiskowych kostiumach Julii Skrzyneckiej. Joanna Miklaszewska / materiały prasowe

Powiało świeżością w łódzkim Teatrze Wielkim.

Młoda reżyserka Natalia Babińska (z wykształcenia także muzyk) wraz ze swymi współpracowniczkami Dianą Marszałek (scenografia), Julią Skrzynecką (kostiumy) i autorkami animacji Pauliną Urbańską i Justyną Brząkalik stworzyły w „Cyruliku sewilskim” wyjątkowo spójną, konsekwentną i dowcipną wizję plastyczno-ruchową. Wizja ta utrzymana jest w konwencji nawiązującej do teatru cieni (cienie zresztą chwilami uniezależniają się od bohaterów), a zarazem do komedii dell’arte – jedno i drugie z przymrużeniem oka. Postacie w monochromatycznych kostiumach i nakryciach głowy, w kolorach podstawowych (czerwień, żółć, błękit), bieli i czerni, operują wśród symbolicznych, płaskich dekoracji w tej samej kolorystyce. A wszystko ściśle podporządkowane jest muzyce wartko płynącej pod batutą Eraldo Salmieriego. Soliści może nie zawsze idealnie wykonują karkołomne rossiniowskie partie, ale znakomicie wchodzą w atmosferę nieskrępowanej zabawy.

Gioacchino Rossini, Cyrulik sewilski, reż. Natalia Babińska, Teatr Wielki w Łodzi

Polityka 4.2014 (2942) z dnia 21.01.2014; Afisz. Premiery; s. 63

Oryginalny tytuł tekstu: "Cyrulik z teatru cieni"

Natalia Babińska

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.