Dwór w cieniu samolotu

Recenzja spektaklu: „Straszny dwór”, reż. David Pountney

17 listopada 2015

Najważniejszym elementem spektaklu są obrazy. Tomasz Gzell / PAP

Mazur w efektownych biało-czerwonych kostiumach wywołuje, jak zawsze, entuzjazm publiczności.

Po raz pierwszy dzieło Moniuszki w Operze Narodowej wyreżyserował Brytyjczyk. David Pountney ma już za sobą inscenizacje „Króla Rogera” Karola Szymanowskiego i „Pasażerki” oraz „Portretu” Mieczysława Weinberga, ale to zupełnie inna epoka i mentalność. Reżyser postanowił zmienić kontekst na lata międzywojenne, które – wedle jego tłumaczeń – są bliższe odbiorcy. Najważniejszym elementem spektaklu są obrazy: na początku „Cud nad Wisłą” Jerzego Kossaka, później odgrywane w dworze Miecznika z udziałem aktorów cykle „Pory roku” François Bouchera oraz, w scenie z zegarem, Josepha-Marii Viena. Pomysł sam w sobie nawet ciekawy, tylko trudno zrozumieć, czemu te obrazy są wciąż przesuwane po scenie.

Stanisław Moniuszko, Straszny dwór, reż. David Pountney, Teatr Wielki – Opera Narodowa

Polityka 47.2015 (3036) z dnia 17.11.2015; Afisz. Premiery; s. 73

Oryginalny tytuł tekstu: "Dwór w cieniu samolotu"

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.