Olimpia i Stanisława

Recenzja spektaklu: „Olimpia z Gdańska”, reż. Jerzy Lach

1 grudnia 2015

Monika Ledzion jako Olimpia de Gouges (po lewej) i Anna Mikołajczyk jako Stanisława Przybyszewska Opera Bałtycka / materiały prasowe

Akcja dzieje się w miejscu zamieszkania bohaterki, ale równolegle – w jej majakach.

To drugie, po „Madame Curie” Elżbiety Sikory, dzieło z serii Opera Gedanensis – oper zamawianych przez Gdańsk. W pierwszym wypadku z miastem związana jest sama kompozytorka; tym razem gdańszczanką jest bohaterka Stanisława Przybyszewska, która mieszkała tu przez swe ostatnie lata w nieopalanym baraku, zażywając morfinę i tworząc kolejne dzieła o rewolucji francuskiej. O Olimpii de Gouges, działaczce z czasów rewolucji, w rzeczywistości nie pisała, ale autorzy libretta (Krystyna i Blaise de Obaldia) i kompozytor postanowili te postacie połączyć, widząc je jako wzajemne lustrzane odbicie: obie skonfliktowane z ojcami, obie walczyły o ideały wolności i niezależność kobiet (Olimpia naprawdę, Stanisława piórem). Przybyszewska była niemal miłośnie zafascynowana postacią Robespierre’a, architekta rewolucyjnego terroru; w operze w finale odrzuca go na rzecz Olimpii.

Zygmunt Krauze, Olimpia z Gdańska, reż. Jerzy Lach, Opera Bałtycka w Gdańsku

Polityka 49.2015 (3038) z dnia 01.12.2015; Afisz. Premiery; s. 79

Oryginalny tytuł tekstu: "Olimpia i Stanisława"

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.