Zagubiona sala

Recenzja spektaklu: „Zagubiona autostrada”, reż. Natalia Korczakowska

2 sierpnia 2016

Holger Falk jako Fred/Pete śpiewa po zabiciu Mr. Eddiego (David Moss) Krzysztof Bieliński / materiały prasowe

Spektakl będzie pokazany na Warszawskiej Jesieni i chociażby dla niesamowitej muzyki warto nań pójść.

Coraz częściej powstają opery na podstawie znanych filmów. Olga Neuwirth, wybitna kompozytorka austriacka, była jedną z pionierek tego nurtu, biorąc na początku XXI w. na warsztat „Zagubioną autostradę” Davida Lyncha. Mając za sobą również studia filmowe i plastyczne, stworzyła wielowarstwową wizję, o której pisaliśmy w POLITYCE 30. Dziś pora ocenić efekt końcowy. Natalia Korczakowska również, szanując warstwę muzyczną, odbiegła dość daleko zarówno od wizji Neuwirth, jak i od filmowego pierwowzoru, którego akcja jest skomplikowaną konstrukcją z konsekwentnie budowanym napięciem. Reżyserka zwraca się jak gdyby do znających film; pozostałym trudno zapewne pojąć, o co w spektaklu chodzi.

Olga Neuwirth, Zagubiona autostrada, reż. Natalia Korczakowska, Narodowe Forum Muzyki we Wrocławiu

Polityka 32.2016 (3071) z dnia 02.08.2016; Afisz. Premiery; s. 71

Oryginalny tytuł tekstu: "Zagubiona sala"

Natalia Korczakowska

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.