Recenzja spektaklu: „W oczach Zachodu”, reż. Janusz Opryński

„W oczach Zachodu” z 1911 r., mniej znana powieść Josepha Conrada, to rodzaj dialogu ze „Zbrodnią i karą” Dostojewskiego, zachodnie spojrzenie na Rosję, jej duszę, rewolucje, histeryczność, religijność i kabotyństwo.

Wieczny student Haldin zabija ministra policji, po czym prosi o pomoc w zorganizowaniu ucieczki z Rosji swojego kolegę Razumowa (Łukasz Lewandowski). Ten, stając przed dylematem: pomóc terroryście i ryzykować współudział w jego czynie, czy wydać go policji, wybiera opcję drugą, co kończy się włączeniem w machinę państwa policyjnego. Chaotyczna adaptacja autorstwa Opryńskiego, reżysera i dyrektora lubelskiego Teatru Provisorium, pozbawiona wyrazu gra Lewandowskiego, któremu koledzy i koleżanki partnerują, jak kto potrafi – pozbawiają spektakl punktu ciężkości. Po co powstał? Chyba dla absurdalnej sceny, w której depesze wystukiwane na maszynie przez radcę Mikulina mkną nad sceną, mając się kojarzyć z dezinformacją i postprawdą, jaką rosyjskie trolle infekują dziś zachodnie demokracje. No tak.

Joseph Conrad, W oczach Zachodu, reż. Janusz Opryński, Teatr Polski w Warszawie